De Heilige Geest wordt in het christendom vaak verbeeld door een duif. Het symbool van de duif heeft zijn oorsprong in het Nieuwe Testament van de Bijbel, met name in het boek Handelingen van de Apostelen en bij de doop van Jezus in de Jordaan.
Over het algemeen wordt de duif als symbool voor de Heilige Geest gebruikt om de aanwezigheid en werking van de Heilige Geest in het leven van gelovigen te benadrukken, evenals de vrede en zuiverheid die de Heilige Geest biedt. Ook wordt de neerdalende duif gezien als een teken van de inspiratie die de Heilige Geest aan gelovigen geeft, hen begeleidend op hun spirituele reis.
Het paneel met de Heilige Geest – de duif – maakt deel uit van het Jezus venster. Het is – samen met de panelen waarin de hand van God en het hoofd van Jezus centraal staan – het eerste gebrandschilderde paneel.
Er is bij deze eerste brandschilderingen – zoals ook toegelicht in het artikel Van papier naar glas – veel aandacht besteed aan de samenhang tussen kleuren van het glas en aan de contrastwerking en inkleuring van de (essentiële) afbeeldingen. De realisatie van de eerste panelen geeft een voorlopig antwoord op de vraag “Hoe komen de kleuren(combinaties) uit het ontwerp in de praktijk tot uiting, als het echte daglicht het glas doordringt?”.
